18 - 20 oktober Potosi

Vroeg in de morgen zetten we aan, deze keer met en ruime bus, 30 plaatsen voor 14 passagiers. De wegen zijn nu ook beter, overal verhard en geen wegwerkzaamheden.

Onderweg stoppen we voor een plaatselijke markt om wat proviand in te slaan. Weer staan we versteld van het grote aanbod van groenten en fruit. 

Na een honderdtal kilometer stoppen we bij een cactusveld met daartussen baobabs. Zeer fotogeniek. De bodem is sterk geërodeerd en overal zijn diepe kloven.

We passeren nogmaals de Rio Grande, die op dit moment van het jaar, het regenseizoen moet nog beginnen, eerder een rio pequeño is.

En dan komen we aan in Potosí, onze hoogste verblijfplaats op 4067 meter. De stad is legendarisch door zijn zilvermijnen. Het zilver werd van hier verscheept naar Spanje dat een goudhonger had die nooit stilde. Maar dikwijls geraakte het niet zo ver, onderweg lagen kapers op de loer, onder andere de Nederlandse Piet Hein die de Spaanse schepen enterden en de matten (zilveren munten) stalen. Maar er bleef genoeg over om van Spanje de rijkste en machtigste natie van de 16de en 17de eeuw te maken.

De mijnen zijn nu uitgeput, sporadisch wordt nog wat zilver bovengehaald. Er is wel tin in de bodem en een Japanese maatschappij heeft de zaak overgenomen.

Potosi ligt op 4067 meter hoogte en dat voel je. Ik ben weer fit, maar voel zoals de andere reizigers de ademnood en de vermoeidheid bij het beklimmen van de straatjes.

Vanop het centrale plein, dat ingericht is als een promenade zie je in de verte de Cero Rico, de kleurige berg waarin de mijnen zich bevinden. Sommigen gaan een kijkje nemen in de galerijen. Het is de gewoonte om in de mijnwinkel een gift te kopen voor de mijnwerkers, zeep, batterijen voor de mijnlampen, tot zelfs buskruit toe.

Wij houden het bij een verkenning van de binnenstad. Ze is nog drukker dan Sucre, maar heel bevallig. Bolivië heeft een jonge bevolking. Als de scholen leeglopen is er geen doorkomen aan. Aan het centrale plein bezoeken we de kathedraal, die nu gerestaureerd wordt door de Japanse eigenaars van de mijn. Er is nog wel wat werk aan het barokke gebouw.

Een topper is het Santa Theresiaklooster uit 1685. Dit klooster was voorbehouden aan de dochters van de rijke families. De intrede op 15 jaar was definitief: nooit kwamen de meisjes nog buiten of zagen ze hun ouders terug. De ouders mochten één keer per maand op bezoek, maar de non bleef verscholen achter een tralie en een doek. Aangezien de ouders een zware ‘bruidsschat’ moesten schenken bij de intrede, onder vorm van geld of kunstschatten, bezit het klooster nu een uitgelezen verzameling van kunstwerken. De gids was een kenner van het kloosterleven en de kunstschatten.

Een andere must in Potosí is het San Franciscoklooster, het oudste klooster van Bolivië, gesticht in 1547. Het klooster is nu een museum van religieuze kunst. Het bezoek eindigt met een klim op het dak vanwaar je de volledige stad kan overschouwen.

En omdat we wat meer wouden weten over het zilver en de muntslag (mijn economistenhart) trokken we naar het Casa national de Moneda. Sinds 1574 werden hier munten geslagen. De munten werden eerst geperst, daarna geslagen, manueel, later met een door ezels aangedreven ingewikkelde machine.

Gelukkig bleef er voldoende tijd om rond te dwalen door de straatjes van de stad. Koloniale paleizen wisselen af met kleurige huisjes. En natuurlijk zijn er overal de straatverkopers die je de onmogelijkste dingen trachten aan te smeren. Voor je het weet ben je de oriëntatie kwijt, maar gelukkig is er Google Maps.

Hier zijn ook vele goeie restaurantjes met een gevarieerd aanbod. We eten voor de eerste keer lamasteak en het is zeer lekker.

Morgen rijden we naar Uyuni, een stadje aan de rand van de Salinas. Het wordt hard en sober leven, ver van de bewoonde wereld, zonder internet.