21 - 23 oktober: Salar de Uyuni

We zitten nu op de bus naar La Paz, dus tijd genoeg om de blog bij te werken.

Uyuni is een godvergeten stofferig gat dat dient als uitvalsbasis om de salar te bezoeken. De salar is een grote zoutvlakte van 12 000 vierkante km, de grootste ter wereld. De bodem is oogverblindend wit. Hoe ver je ook kijkt, alles schittert in de zon wit. Voor de 4x4’s geen probleem: wegen zijn er niet, je rijdt waar je wil, alleen mag je niet verloren rijden. Er zijn slechts enkele richtpunten, de weinige islas, rotseilanden begroeid met cactussen. 

In Uyuni kan je alles kopen wat je nodig zou kunnen hebben voor je tocht door de zoutwoestijn en de prijzen liggen er hoog, dit is namelijk de laatste bewoonde plaats. Een eigenaardig fenomeen is het locomotievenkerkhof. Er loopt een spoorweg van Chili naar La Paz via Uyuni, voor het transport van mineralen. Locomotieven die het niet meer deden werden hier gerangeerd, met de bedoeling onderdelen te gebruiken voor nog rijdende exemplaren. Maar door slecht beheer en tekort aan geschoolde mechaniekers staan hier nu tientallen locomotieven te roesten. Wat bruikbaar is wordt geplunderd en van het plan om hier een museum te maken, kwam niets in huis.

Hier zijn ook een paar goede restaurants, met als specialiteit lamavlees, gestoofd, gebraden, op de bbq…. naar ieders smaak. En ook de wijntjes mogen zijn: Cabernet Sauvignon , merlot, syrah, tempranillo, sauvignon blanc en dat alles Europese prijzen. Alleen is alcohol bevorderlijk voor hoogteziekte. Rustig aan dus. De druiven worden geteeld in de lagere gebieden rond Samaipata.

We vertrekken in de vroegte naar de salar. Het is nog bitter koud, we zitten nu rond 4900 meter. Onze vier jeeps rijden in verspreide slagorde over de eindeloze zoutvlakte. Het landschap lijkt onaards, zo vlak als een spiegel, geen plant of dier te bespeuren. Het voelt niet glad aan als je er op loopt. Het zoutoppervlak is verdeeld in vijf- en zeshoeken die ontstaan door verdamping. Het en der komt stomend water naar boven gespoten of stijgen dampen op uit stinkende zwavelpoelen. En sporadisch komt een zoutwaterbron (ojo de agua salada) door de bodem.

We hebben een inlandse kokkin aan boord van onze jeep. Op een mum van tijd tovert ze een lekkere maaltijd voor de pinnen, met tomaat, asperges, sla, kinoa en kip. De chauffeurs hebben ondertussen een heuse feestdis opgesteld: een tafel met een mooie rode loper en plastic stoelen overtrokken met witte en rode hoezen, alles zeer kleurrijk maar vooral heel smakelijk.

De surrealistische omgeving leent zich uitstekend voor de gekste foto’s omdat elk perspectief verdwijnt. De gekste taferelen zijn mogelijk, we laten mensen uit een rugzak lopen en ensceneren een schrikwekkende ontmoeting met een speelgoeddino.

Hotels zijn er praktisch niet, het is dus behelpen met wat er is. Er was ons een slaapgelegenheid voorspeld met gemeenschappelijke slaapzalen en rudimentair sanitair, maar we hadden geluk: ons hostal heeft tweepersoonskamers, weliswaar zonder verwarming en enkel elektriciteit tot 22u00, maar we hadden een douche en een stapel dekens om u tegen te zeggen. We sliepen als roosjes. Maar het eerste ochtendgloren was hard, bibberen bij -10. Bovendien had een van de jeeps problemen met het opladen van de batterij en moest er omgewisseld worden. Dat gebeurde verder nog om de twee uur, maar dat namen we er bij. De rit was weer sprookjesachtig. 

Bij een buitentemperatuur van 10 graden nemen we een bad in een warmwaterbron van om en bij de 30 graden. Zálig. Onze oude botten en spieren konden er alleen maar deugd van hebben. Waar vulkanen al goed voor zijn.

In de salina liggen lagunes , paradijzen voor flamingo’s en andere watervogels. Met wat goed geluk en een  telelens kan je mooie plaatjes schieten van de immer bezige dieren. Een van de mooiste lagunes is de laguna verde. Op de achtergrond spiegelt de Likankabur vulkaan zich in het water.

We beklimmen het isla Inka Wasi, een rotseiland die uitsteekt boven de vlakke salar. De vegetatie bestaat alleen uit cactussen. Er is dus toch leven in de salar.

En weer hebben we geluk met ons tweede hostal: rudimentair maar alles is er: een goed bed, sanitair en douche met heet water. Onze keukenmiet maakt er weer een feestmaal van. 

De laatste dag rijden we langs de rand van de salar met telkens weer uitzicht op de rookpluim van de Ollagu vulkaan. Dit is het land van de lama’s en de vicunia’s. De kuddes grazen tussen de bizarre rotsformaties. De hoge vulkaanhellingen vertonen alle kleuren van het pastelpalet, van donkerbruin over zachtroze naar oker en wit.

We rijden terug naar Uyuni. Wegen zijn er niet alleen stofferige sporen in het okergele zand. Iedere jeep zoekt zijn eigen weg om het stof van de andere te mijden. Maar door de ventilatie komt het fijne zand zo naar binnen. Niet alleen onze kleren en ons haar krijgen een laagje, maar ook onze longen.

In de vooravond bereiken we Uyuni. Iedereen kruipt zo vlug mogelijk onder de douche om alle vuil weg te spoelen. En daarna schuiven we de voeten onder tafel in het beste restaurant van de stad voor een sappig stukje…… lama. Vanaf nu gaat het in dalende lijn naar 3600 meter. Een goede cabernet sauvignon kan weer.

Morgen naar La Paz met de bus. Dat wordt een dagrit.