26 - 28 oktober Copacabana en de death road

Vandaag een lange rit naar Copacabana, met een oncomfortabele bus. Gelukkig is het landschap mooi. We rijden richting het Titicacameer en landbouwgebied wisselt af met berghellingen. Onderweg bezoeken we een nederzetting van de Tiwanaku, een pre-Incacultuur die nadat ze werd ingenomen door de Inca’s bijna volledig verwoest werd door de Spanjaarden op zoek naar goud. De Tiwanaku versierden hun tempels met edele metalen. De Spanjaarden roofden alles wat blonk en vernietigden de rest. Van de zon- en de maantempel resten alleen nog ruïnes, die wel een inzicht geven in de kennis van de kosmos en de tijdrekening van de Tiwanaku.

Om Copacabana te bereiken moeten we een arm van het Titicacameer over. , De bus wordt op een primitieve overzet gereden en wij gaan met een kleine motorboot. Op de kade verkopen vissersvrouwen forellen en kleine gefrituurde visjes voor 10 Bolivano. Een ware lekkernij.

Copacabana is een klein stadje aan het meer met veel toeristen, hotelletjes en restaurants. Je kan er lekker eten, vis (forel met zoetwatergarnalen en roomsaus) en de onvermijdelijke lamagerechten o.a. met roquefortsaus.

We boeken een boot om een excursie maken naar het Isla del Sol, volgens legendes de geboortegrond van de zon en de eerste Incavorst Manco Capac. In de overlevering van de Quechua- en Aymarindigo’s is het eiland nog steeds een mythische plaats. In de drie dorpjes op het eiland wonen ongeveer 5000 inwoners. Je kunt anderhalf uur wandelen naar de Incatempel Pilco Kaina en de magische bronnen, een voor het eeuwige leven, een voor de liefde en een voor de kennis. De laatste was helaas opgedroogd. Tussen de adobe-huizen liggen akkertjes met maïs, quinoa, tuinbonen en aardappelen. We zagen een boerengezin aardappelen planten. De boer maakt een put, een vrouw gooit er een aardappel in en een tweede vrouw vult het gat met gedroogde lamamest en aarde.

‘s Middags eten we weer een traditionele indigomaaltijd. Eenvoudig maar lekker.

Onze laatste dag wordt het orgelpunt van de reis. Met zeven wagen we ons aan de death road, een steile afdaling van een 60 km over grindwegen, waar we er 45 van fietsen met een mountainbike. De afgronden zijn diep en de kunst is rechtop te blijven in het spoor van de gids en niet naar beneden te donderen. Een geconcentreerde tocht, gelukkig met puike mountainbikes en beschermende kledij. Iedereen haalt het einde van de afdaling die vertrekt op 4700 m en eindigt op 1600 m. Uiteindelijk blijkt het minder erg dan de reclame doet vermoeden.

En dan keren we terug naar La Paz, een lange tocht door het donker, waar we pas om 22u00 aankomen. Maribel heeft nog voor een diner gezorgd, maar de vermoeidheid slaat toe en morgen moeten we om drie uur klaar staan aan de bus. Het wordt een korte nacht…

En zo start onze terugkeer, van La Paz over Santa Cruz en Madrid naar Brussel. Terwijl ik dit schrijf boven de Atlantische Oceaan steekt het heimwee op naar het mooie Bolivië. Het armste land van Zuid-Amerika, met zijn onovertroffen natuur, zijn koloniale steden, zijn mooie indigeno’s , de zuivere luchten boven de Andes, de Salars en de kleine dorpjes, de markten waar je alles kan krijgen, van de lekkerste bananen tot lamafoetussen, zijn slechte wegen en zijn hoogteziekte, zijn pre-Columbiaanse cultuur, zijn onverwacht lekkere keuken en zijn onvergetelijke sfeer, en vooral onze uitstekende gids Maribel zonder wie dat grote avontuur nooit gelukt zou zijn.

29 oktober 2022.