24 -25 oktober La Paz

Na een lange busrit (12 uur) over de Altiplano bereiken we La Paz. Eerste indruk: totale chaos. We benaderen de stad door het rommelige El Alto, waar half afgewerkte gebouwen en bidonvilles elkaar afwisselen. De stad bevat ongeveer een miljoen inwoners En de nieuwkomers vestigen zich op de rand van de canyon waarin het centrum verstopt ligt. Op de achtergrond torent de 6 400 meter hoge Illimani hoog boven de stad uit. 

De bus laveert door de nauwe sterk dalende straatjes en kan nauwelijks ons hotel bereiken: er is een nationale mijnstaking afgekondigd en de kompels blokkeren de kruispunten. Rond de blokkades rijzen de kraampjes als paddestoelen uit de grond.

Het is al laat, dus veel tijd blijft er niet over voor een stadsverkenning.

‘s Anderendaags worden we opgewacht door stadsgids Marcello, een vlot pratende en erudiete jongeman. Hij huurde een minibus in, de stad is immers te groot om te voet te verkennen. Wat ons opvalt: iedere stoep is een aaneenschakeling van kraampjes. Iedere cholita  heeft wel wat te verkopen. En dan het drukke verkeer, dat voor geen meter vooruitgaat, vooral nu door de blokkades.

Via omwegen komen we aan de Valle de la Luna, een sterk geërodeerde rotsformatie. De zandsteen is heel zacht en de rotsen breken snel af met alle gevolgen voor de ondoordacht gebouwde huizen op de rand van de rotsvallei.

Wat verder ligt de Mirador Kili Kili vanwaar je een fantastisch uitzicht hebt over de huizenzee van de stad. Hier merk je goed hoe de stad in een canyon ligt, met rijkere buurten beneden waar het warmer is en daarrond op de hellingen de kleine rode huisjes.

We rijden naar het centrum, laten ons busje achter en lopen naar het politieke centrum van de stad, de Plaza Murillo. Hoewel La Paz niet de hoofdstad is, resideert hier de president en het Congres. Sucre heeft na een harde strijd de wetgevende en uitvoerende macht zien vertrekken, maar bleef in naam de hoofdstad. Onder de Spaanse koloniale periode was de ‘Ciudad de la nuestra Señora de la Paz’ zoals La Paz toen heette, de hoofdstad, maar bij de onafhankelijkheid werd gekozen voor het aangenamere Sucre. Petite histoire: een afgewezen kandidaat voor de post van burgemeester van La Paz was een zekere Miguel Cervantes de la Mancha. Hij is dan maar gaan schrijven.

Een eigenaardigheid van La Paz is het openbaar vervoer. Naast de tientallen minibusjes wordt de stad bediend door kabelbanen. Het systeem is efficiënt: het heeft geen last van het stadsverkeer en van de steile hellingen. En het is goedkoop. We maken een ritje, eerst naar boven en dan naar de andere kant van de stad. Iedere cabine is goed voor 8 personen en ze volgen elkaar in sneltempo op. Verboden recht te staan of te wiebelen, beweert Maribel, maar we denken dat ze dit uitvindt wegens haar hoogtevrees.

‘s Middags gaan we eten zoals de indigeno’s. We zitten aan een lange tafel, met in het midden een  tafelloper. Geen borden, geen bestekken. Dan komt de vrouw des huizes de lopers bedekken met de etenswaar: verschillende soorten aardappelen, deegwaren, eierstruif, geroosterd vlees, gekookte eieren en groentenpannenkoeken. Er komen ook sausjes. Iedereen neemt met de hand, dopt in de sausjes en eet smakelijk. Eenvoudig maar lekker.

La Paz heeft nog enkele oude danszalen uit de dertiger jaren mooi onderhouden en nog steeds in gebruik voor grootse feesten. Ze zijn geschilderd in blitse opvallende kleuren en de verlichting doet denken aan fruitsnoepjes. Op de dansfeesten zijn de dames gekleed als cholita’s: een pollera, een brede rok tot aan de knie, met daaronder nog een aantal onderrokken; een poncho, de haren in twee lange vlechten en een te  kleine bolhoed op het hoofd. Staat de bolhoed links, dan is de vrouw nog vrij, staat hij mooi recht, dan heeft ze een relatie. De bolhoeden zouden aan het eind van de 19de eeuw opgestuurd zijn voor Britse spoorwegarbeiders die werkten in Peru en Bolivië. Maar de hoedjes waren te klein en de arbeiders verpatsten ze aan de inheemse vrouwen. Ze werden zo populair dat iedereen ze wou dragen.

Niet ver van het Saan Franciscoplein vind je de populairste attractie van La Paz: de Mercado de las Brujas, de heksenmarkt. Hier kopen de indigeno’s de middeltjes die hen moeten helpen het ongeluk af te weren en het lot gunstig te stemmen. Allerlei poedertjes, zalfjes en drankjes kunnen ziekten bezweren waar de geneeskunde geen weg mee weet. Je kan er ook lamafoetussen kopen die je dan offert aan Pachamama, de Aardmoeder, door verbranding. Of je begraaft de foetus onder de fundering van je nieuwe huis om het te beschermen tegen onheil en tempeesten. Je kan er ook je toekomst laten voorspellen en de nodige middelen kopen om lot gunstig te stemmen. Voor ons onbegrijpelijk, Voor de indigo’s heel normaal.

Ons busje pikt ons weer op en via de nodige omwegen bereiken we het hotel. De mijnwerkers geven nog niet op. De blokkades blijven en het geknal van buskruit duurt tot ver in de nacht.

Het internet is hier zo zwak dat het moeilijk is om foto’s door te sturen. We hopen op betere tijden…