14-15 oktober via Villa Serano en de weg naar Sucre

De weg blijft even ruig, met dezelfde fantastische panorama’s. Diep ingesneden valleien wisselen af met indrukwekkende bergmassieven. We dalen af naar de Rio Grande, de enige brug om Sucre te bereiken. De rivier staat laag, er is maar weinig water nu het regenseizoen nog moet beginnen. Daarna gaat het steil omhoog, we moeten naar 3200 meter.

Onderweg naar Villa Serano bezoeken we het museum van el Charanga, een Boliviaans volksinstrument dat goed gelijkt op een gitaar. Het museum is eerder een rariteitenkabinet met stofferige instrumenten van alle groottes en naïeve schilderijen. Heel bizar.

Als we aankomen is het groot feest in Villa Serano: de stichtingsdatum van de stad wordt gevierd. Er trekt een lange optocht van alle scholen door de stad. Iedere school heeft zijn eigen fanfare, of toch iets wat er moet voor doorgaan. Het is een kakafonie van je welste, met loeiharde trommels en schelle kopers. Telkens worden dezelfde 12 maten herhaald. Ik smacht naar de melodieuze marsen van de Brugse stadsfanfares.

Er wordt stevig doorgedronken: melk met anijslikeur en kaneelrum, alles tegen de prijs van 3 Bolivianos, ongeveer 50 cent. We ouden het bij één glas, alcohol is nefast voor de hoogteziekte. Bij het ontbijt verschijnen een paar wrakken, eentje komt zelfs niet opdagen. Ik begin ook symptomen van hoogteziekte te vertonen: slecht slapen, ademhalingsproblemen in de nacht en een beklemmend gevoel. Overdag lukt alles nog.

We stappen weer in onze 4x4’s voor de rit naar Sucre door de Andes, langs adembenemende hoogtes en diepe ravijnen. We passeren de 3000 m om dan rot 2800 te dalen als we Sucre binnenrijden.