11 oktober. Parque nacional Amboro

Vanuit Samaipata leidt een onverharde weg naar het nationaal park, een van de grootste beschermde gebieden van Bolivië. Het park strekt zich uit van de Andes tot de Amazonevlakte met hoogtes van 300 tot 3500 meter. Wij houden het bij 2300 meter om ons plattelands-gestel geleidelijk aan te laten wennen aan de hoogte. De biodiversiteit is hier enorm: 300 plantensoorten, 900 vogelsoorten en meer dan 150 soorten zoogdieren, waaronder de poema, de jaguar en de brilbeer. Wij bezoeken het zuidelijke deel, het regenwoud met de reuzenvarens. Hier staan exemplaren van 10 meter en meer. De varen groeit op een sponsachtige stam die het opgevangen water naar de wortel leidt en zo naar de ondergrond. Op die manier zijn de planten heel belangrijk voor de waterhuishouding. 

De klimmetjes op de smalle paden zijn best pittig, ook door hoogte waar we ons bevinden. Een paar reisgezellen laten het al vlug afweten en met een zevental trekken we door het woud. Caramello, onze gids, presenteert ons zijn voorraad cocablaadjes. Je steekt een bundeltje, gemengd met suiker en soda achter je tanden en kauwt er nu en dan op. Het is een middeltje dat door de indianen gebruikt wordt tegen hoogteziekte en om vermoeidheid en honger te bestrijden. Het lijkt efficiënt, want het stappen gaat vlot. Of is het een super-placebo?

Later op de middag picknicken we op een plek niet ver van een waterval, die we daarna gaan bewonderen. Het zijn in werkelijkheid drie watervallen na  elkaar. Het wordt deze keer een rustige wandeling met mooie uitzichten die voor sommigen eindigt  met een voetbad in een van de plassen onder een waterval.

We dineren weer aan het stadsplein, in een ander restaurant. Tot hier toe bevalt de keuken ons. We zitten nog in de vlakte rond Santa Cruz, een landbouwgebied met een gevarieerd aanbod van vlees, groenten en kaas. Aan keuze geen gebrek. Vanavond eten we silpancho, een gerecht met verschillende lagen vlees, rijst en groenten en daarover een gebakken ei.